Το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Πατρών συμμετέχει στην 6 η Biennale Αρχιτεκτονικής του Τάλλιν με τίτλο “Edible; Or, The Architecture of Metabolism” την οποία επιμελούνται οι Λυδία Καλλιπολίτη και Αρετή Μαρκοπούλου. H Biennale Αρχιτεκτονικής του Τάλλιν είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη εκδήλωση στις Βαλτικές χώρες με αντικείμενο το παρόν και το μέλλον της αρχιτεκτονικής.
Στην Biennale του Τάλλιν το «φαγητό» προσεγγίζεται κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από τη μια πλευρά, το EDIBLE διερευνά αρχιτεκτονικές στρατηγικές τοπικής παραγωγής και αυτάρκειας και, από την άλλη, λειτουργίες που χρησιμοποιούν υποπροϊόντα της αστικής ζωής, αντικαθιστώντας τα παραδοσιακά γραμμικά συστήματα «κατασκευής, χρήσης και διάθεσης» με κυκλικά συστήματα που έχουν ως στόχο τον περιορισμό της απώλειας υλικών
και πόρων.
Το ΤΑΜΠΠ προσκλήθηκε να συμμετάσχει μαζί με άλλα διεθνή ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα στην ενότητα “Future Food Deal”. Πρόκειται για μια επιμελητική πρωτοβουλία που παροτρύνει τους αρχιτέκτονες και designers να ξανασκεφτούν τα πλανητικά συστήματα τροφίμων, παράλληλα με την εκφραστική ικανότητα της αρχιτεκτονικής να μεταβολίζει, να αφομοιώνει και να δημιουργεί πόρους. Στην έκθεση που φιλοξενείται στο Estonian
Museum of Architecture παρουσιάζεται μια ανοιχτή βιβλιοθήκη η οποία αποτελείται από εγχειρίδια, βιβλία μαγειρικής, οραματικά σχέδια και μανιφέστα.
Η έκθεση εγκαινιάστηκε στις 7 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 20 Νοεμβρίου 2022.
Η ομάδα μελέτης του ΤΑΜΠΠ αποτελείται από τους σπουδαστές Στέλιο Σακελλαρίου, Αλεξάνδρα Σαπουντζή, Μαργαρίτα Τόγια, Αθανασία Τσιφουτίδου και τον καθηγητή Πάνο Δραγώνα.
NO-STOP FARM
Humans are walking between crops, under the purple light of an infinitely extending greenhouse. They are smelling the odor of soybean while fish are swimming in a transparent rooftop tank above them. They can hear the high-pitched sounds of moving robotic arms as automated machines print juicy steaks out of blood-like fluids. This is the infrastructure that produces food for the human population in mid-21 st century. A domesticated landscape which surrounds the megalopolises and obliterates the wilderness of countryside.
This is the place where the IKEA container and the greenhouse model have met. A fully automated infrastructure which consists of soya plantations, plant-based meat 3d printers and aquacultures for fish farming. With the assistance of robots these elements form an artificial food chain. The procedure is simple and ongoing. Water from the aquacultures is used to feed the soya plantations. Soya and other ingredients, like beetroot and coconut, are used to create muscle and blood-resembling substances. These substances are being used as fillings for 3d printed steaks. Finally, microorganisms from the soil serve as food for the fish. Processing machines and robotic arms ensure the maximum efficiency of the whole system.
Meat has been redefined. It looks like animal meat but is produced through a different process. It is now a plant-based product. Without blood, muscle or fat, the new meat is solely definedy its characteristic appearance. The machines tirelessly print firm and bright cherry-red meat. In mid-21 st century humans are used to eating non-meat steaks whose appearance, flavour and odour are remnants of an era they have not lived in. Humans eventually realized that meat is mostly a cultural object which can be produced artificially.Maximum result for minimum effort.
Humans constructed this automated infrastructure to keep feeding themselves without emitting CO2. At the moment that this gridded structure reached the limits of countryside, nature was fully homogenized. Planet Earth was domesticated. Humans acquired the role of an alienated hunter-gatherer, moving around crops and robots, scavenging in their own self- made landscape.