Η διπλωματική εργασία εισάγει την ιδέα της κατοίκησης των μεταβλητών τοπίων, η οποία δύναται να καλύψει εννοιολογικές προεκτάσεις του τουρισμού, επαναπροσδιορίζοντας την αντίληψη του πολυτελούς σύμφωνα με το ρητό «less is enough». Το αποτέλεσμα σχεδιασμού αποτελεί ενεργός συμμετέχων στη διαδικασία μεταβολής του τοπίου.
Οι ταμιευτήρες νερού που δημιουργούνται από φράγματα σε κοιλάδες, αποτελούν μεταβλητά τοπία λόγω της έντονης διακύμανσης της στάθμης των υδάτων τους, η οποία επαναπροσδιορίζει περιοδικά τη σχέση των στοιχείων του. Τέτοιες υποδομές παρέχουν οφέλη και επιπλοκές στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον αντίστοιχα, ενώ ταυτόχρονα αναμορφώνουν το τοπίο καθιστώντας το ιδιόμορφο και άξιο εκτίμησης. Στην Κύπρο, και πιο συγκεκριμένα, στον πυρήνα της Λεμεσού στο πλέον εμπορευματοποιημένο σημεία της πόλης ευρίσκεται και η κοίτη του ποταμού Γαρύλλη. Ακολουθώντας νοητά αντίστροφη πορεία της ροής του, πραγματοποιείται χωρική και συμβολική απομάκρυνση από τις επικρατέστερες τάσεις και εκεί εντοπίζεται μια τεχνητή λίμνη, η περιοχή επέμβασης.
Η αναγνώριση των συνθηκών και η αξιοποίηση των δεδομένων του τοπίου μέσα από τη δημιουργία ενός χωρικού συνδυασμού τους έπειτα από τη διαχείριση πρωταρχικών αρχιτεκτονικών ζητημάτων διαμορφώνει μια αρχιτεκτονική αναφερόμενη στον εαυτό της. Η αφαιρετική διαδικασία της φθοράς μεταφράζεται ως η αποσύνθεση χωρικών συστημάτων ενώ η γεωμετρία και η δυναμική διαδικασία μετάλλαξης του τοπίου απαιτεί πρωταρχικές γεωμετρικές μορφές οι οποίες επιτρέπουν τη ανάδειξή του. Η έντονη παρουσία του αγρίου εδάφους, των υποδομών και η μεγαλοπρέπεια της κλίμακας του τοπίου καλούν την εφαρμογή μη τυπικών αναλογιών και μιας ρουστίκ αισθητικής, που έχουν ως αποτέλεσμα την ενισχυμένη μνημειακή παρουσία του τοπίου. Η εποχικότητα δεν αποτελεί μόνο ένα φαινόμενο που αλλάζει την εικόνα και την ατμόσφαιρα του τοπίου αλλά υιοθετείται ως παράμετρος σχεδιασμού που επηρεάζει λειτουργίες και χρήσεις όπως τον αριθμό των διαθέσιμων κλινών, τις προσβάσεις, την εξωτερική κυκλοφορία και τις δραστηριότητες. Η εμπειρία στο σύνολό της μεταβάλλεται προωθώντας το ενδιαφέρον με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές εποχές. Με την αναβάθμιση και την περαιτέρω αξιοποίηση τέτοιων περιθωριοποιημένων τοπίων υποδομών δημιουργείται μια αίσθηση δραστηριότητας που αλλάζει εποχιακά τις εντάσεις μεταξύ του κοινού.
Το μεταβλητό τοπίο δημιουργεί ένα πειραματικό μοντέλο τουριστικής κατοίκησης αναβαθμισμένου πρωτογονισμού βασιζόμενο στο σχεδιασμό συμβάντων που ακολουθούν την παραστατικότητα της φυσικής του διαδικασίας. Προκειμένου να κατοικηθεί το μεταβλητό τοπίο με τέτοιο τρόπο, επανεξετάζονται θεμελιώδης πρακτικές της ξενοδοχειακής βιομηχανίας. Με την εξάλειψη περιττών αγαθών, την χωρική αναδιοργάνωση των ανέσεων και την επανεξέταση του εσωστρεφούς, του εξωστρεφούς, του ιδιωτικού, του κοινοχρήστου και του δημοσίου χώρου, εφαρμόζεται η ιδέα μιας ασκητικής και συλλογικής κατοίκησης. Εστιάζοντας στο φυσικό θέαμα και προσφέροντας τα απαραίτητα με υπερβολή και ειρωνεία αμφισβητείται η συμβατική ερμηνεία και αντίληψη της έννοιας της πολυτέλειας. Οι αρχές σχεδιασμού ενισχύουν το τοπίο ως «καταφύγιο» και ενθαρρύνουν τον επισκέπτη, που αντιλαμβάνεται τον τουρισμό ως μια «ιερή τελετουργική διαδικασία», να αναστοχαστεί.
