Η συγκεκριμένη έρευνα έχει ως αντικείμενο μελέτης τον πρώτο χάρτη που χαράκτηκε από τον άνθρωπο. Στηρίζεται στην πρώτη εκείνη στιγμή όπου ένας από εμάς πήρε την ματιά του από τον ορίζοντα, κοίταξε ψηλά και καθόρισε την θέση του μέσα στον Χρόνο.

Στο ορεινό σκοτάδι, τον ορίζοντα της δύσης και την ελπίδα της ανατολής επικεντρώνεται ο προβληματισμός των τελευταίων μηνών, θέλοντας να δώσει μια νέα ερμηνεία στη σχέση Ανθρώπου και Ουρανού.

 

Στο σκοτεινό καμβά, στη Νύχτα.

 

Η έρευνα αυτή μας βοηθά να κατανοήσουμε πως κάθε μας βήμα δε στοχεύει στην οικειοποίηση ενός Τόπου, αλλά στη μετάλλαξη μας ώστε να μπορέσει ένας τόπος να μας οικειοποιηθεί, να μας δεχτεί. Η γραμμή που χωρίζει τις δύο καταστάσεις είναι λεπτή και ακόμα πιο δυσανάγνωστα τα μέσα που θα μεταχειριστεί ο Αρχιτέκτονας για να το επιτύχει.

 

Κατανοούμε λοιπόν, πως ο Τόπος παρέχει εξαρχής τα απαραίτητα στοιχεία και περιβάλλεται με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπου εν τέλει καθορίζουν και την δραστηριότητα που επιτρέπει- υποστηρίζει.